MaximuS: มีนาคม 2010

เข้มแข็ง..และมีเกียรติ

12 มีนาคม 2553 วันที่หลายต่อหลายคนให้ความสนใจกันกับข่าว การชุมนุมใหญ่ของกลุ่ม “เสื้อแดง” ในหลายๆ จุดของกรุงเทพฯ แต่สำหรับผมแล้ว ข่าวที่ยิ่งใหญ่ สะเทือนใจ และต้องถือเป็นความสูญเสียครั้งสำคัญที่สุดอีกครั้งหนึ่งของผืนแผ่นดินไทย ก็คือ การที่ชาติต้องสูญเสีย พ.ต.อ.สมเพียร เอกสมญา ท่านผู้กำกับแห่ง สภ.บันนังสตา จังหวัดยะลา ไปอย่างไม่มีวันกลับ…
หลังจากช่วงกลางวันของวันนี้ ได้เกิดเหตุคนร้ายลอบวางระเบิดรถยนต์ของ พ.ต.อ.สมเพียร เอกสมญา ผกก.สภ.บันนังสตา จ.ยะลา ส่งผลให้ท่านผู้กำกับได้รับบาดเจ็บสาหัส พร้อมลูกน้องอีก 4 คน ขณะกลับจากติดตามข่าวความเคลื่อนไหวของกลุ่มก่อความไม่สงบในพื้นที่ เหตุเกิดที่บริเวณบ้านทับช้าง ม. 2 ต.ตลิ่งชัน อ.บันนังสตา จ.ยะลา ก่อนทั้งหมดจะถูกลำเลียงทั้งทางรถยนต์ และทางเฮลิคอปเตอร์ ส่งโรงพยาบาลศูนย์ยะลาเป็นการด่วน และภายหลังเป็นที่ทราบว่าท่านได้เสียชีวิตลงในเวลาต่อมา

ในที่เกิดเหตุ เจ้าหน้าที่พบหลุมระเบิดกว้างประมาณ 2 เมตร ลึก ประมาณ 1 เมตร โดยคนร้ายได้ซุกระเบิดไว้ใต้ท่อระบายน้ำใต้ผิวถนน แล้วลากสายไปยังป่าข้างทาง นอกจากนี้ ยังพบว่ารถยนต์กระบะโตโยต้า วีโก้ 4ประตู หมายเลขทะเบียน กข.9302 ยะลา ที่ผู้กำกับการสถานีตำรวจภูธรบันนังสตานั่งมา ได้รับความเสียหายสภาพพังยับเยิน
เบื้องต้นเชื่อว่า เป็นการกระทำของกลุ่มก่อความไม่สงบในพื้นที่ ที่ต้องการสร้างสถานการณ์ความไม่สงบอย่างต่อเนื่อง

พ.ต.อ.สมเพียร เอกสมญา "จ่าเพียรกระดูกเหล็ก" แห่งบันนังสตา......

...ผู้สร้างความเป็นธรรมให้สังคม ที่ต้องมาเรียกร้องขอความเป็นธรรมให้แก่ตนเอง ...

...วันนี้ !!! มีข่าวหนึ่งที่น่าสนใจแทรกเข้ามาเป็นยาดำ นอกเหนือจากข่าวศาลฏีกา จะพิพากษาคดียึดทรัพย์ของอดีตนายกทักษิณ ในวันที่ 26กพ.คือข่าวโผการแต่งตั้งโยกย้ายนายตำรวจที่กลายเป็นเรื่องฉาวโฉ่ในวงการสีกากี ทำให้ตำรวจน้ำดีหลายนายที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมในการปรับเปลี่ยนตำแหน่ง หลายคนต้องทนน้ำตาตกในเก็บความขมขื่นอัดอั้นตันใจ ปิดปากเงียบ !! เพราะกลัวจะไปกระทบกับชีวิตราชการที่อาจจะเลวร้ายมากไปกว่านี้ แต่หลายคนกลับออกมาสู้ ดับเครื่องชนเพื่อเรียกร้องขอความเป็นธรรมต่อผู้บังคับบัญชา ...

... โดยเฉพาะกรณี พ.ต.อ.สมเพียร เอกสมญา ผกก.สภ.บันนังสตา จ.ยะลา ลงทุนหอบเอกสารผลงาน โล่รางวัล พร้อมหนังสือร้องเรียน เดินทางเข้ากรุงเทพ ยื่นหนังสือขอความเป็นธรรมต่อนายกฯ(อภิสิทธิ์)และรักษาการ ผบตร.(ปทีป)ถึงทำเนียบรัฐบาล ...

...ชื่อของ " ผู้กำกับเพียร " หรือ " จ่าเพียรมือปราบ" อาจไม่เป็นที่รู้จักมากนักในแวดวงไฮซง ไฮซ้อ หรือ บุคคลมีระดับชั้นนำของประเทศ แต่ในวงการตำรวจแล้ว โดยเฉพาะชายแดนใต้ น้อยคนนัก ที่ไม่รู้จักนายตำรวจผู้นี้ โดยเฉพาะ พวกมิจฉาชีพ โจรก่อการร้าย ที่สร้างความเดือดร้อนให้แก่ประชาชนผู้บริสุทธิ์ แค่ได้ยินชื่อ ก็อกสั่นขวัญแขวน..

...จากเกียรติประวัติทำงานคลุกคลี อยู่ในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้มานานเกือบ40 ปี ในเครื่องแบบผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ คอยบำบัดทุกข์บำรุงสุขให้แก่ประชาชน ตั้งแต่ยศชั้นประทวน จนถึง พันตำรวจเอกในปัจจุบัน ผ่านการปะทะกับผู้ก่อการร้ายมานับครังไม่ถ้วน และ หลายครั้งแทบเอาชีวิตไม่รอด......แทบไม่น่าเชื่อว่า!!!วันนี้เขาต้องมาเรียกร้องขอความเป็นธรรมให้แก่ตนเอง...

...น้ำตาของนายตำรวจเหล็ก ผู้ไม่เคยยอมสยบต่อสิ่งชั่วร้าย ต้องมาร่วงด้วยความคับแค้นใจต่อการกระทำของผู้บังคับบัญชา นี่หรือคือผลตอบแทนคุณงามความดี ที่มีต่อนายตำรวจน้ำดีคนนี้ ที่ ตั้งปณิธานให้แก่ตนเองในการปกป้องผืนแผ่นดินแม่ มาตลอดชีวิตราชการ...

...จากเดิมที่มีชื่อแปะไว้ในโผแล้ว ว่าจะได้ย้ายไปดำรงตำแหน่ง ผกก.กันตัง จ.ตรัง แต่กลับโผหลุด ชื่อหายไปเสียเฉยๆ ทั้งที่นายก็รับปาก เป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าในวัยใกล้เกษียณอีกแค่ปีเศษ จะพิจารณาปูนบำเหน็จ ความดีความชอบให้ได้เลื่อนชั้นในตำแหน่งที่สูงขึ้นเพื่อเป็นขวัญกำลังใจและที่สำคัญจะได้พักผ่อนได้ตั้งสติวางแผนการดำเนินชีวิตให้กับตนเอง หลังจากตรากตรำทำงานหนักมาตลอดชีวิตหลัง แม้ใจยังสู้อยู่เกินร้อย แต่อายุราชการเขามีให้เพียงแค่นั้น กลับถูกแป๊กให้ย่ำอยู่กับที่ เพราะโดนนักวิ่งแรงแซงทางโค้งเสียบเข้าเป้่าแทนไปเสียฉิบ ...

...เป็นใครก็ต้องน้อยใจเป็นธรรมดา ไม่เกิดขึ้นกับตัวเองไม่รู้หรอก ...

...และไม่ว่าผลจะออกมาเช่นไร หลังปฏิบัติการกามิกาเช่ ของผู้กำกับเพียรในครั้งนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่คิดว่าประชาชนได้รับ คือการได้รับรู้ ปฏิกิริยา ความรู้สึกของนายตำรวจชั้นผู้น้อย ที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม แม้ผู้กำกับเพียรจะเป็นนายตำรวจมือปราบ แต่เขาก็ยังคงเป็นปุถุชนคนธรรมดา ยังคงมีความรัก โลภ โกรธ หลง เช่นเดียวกับเพื่อนมนุษย์คนอื่นๆ ...

...สุดท้าย นิยามแห่งสุภาษิตไทย ที่มาจากภูมิปัญญาของบรรพบุรุษแต่ครั้งโบราณกาล" ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว " จะยังขลังอยู่อีกหรือไม่ หรือกลายเป็นสองมาตราฐานไปแล้ว อีกไม่นานเกินรอ เราคงได้รู้กัน...